MEMLEKET KASİDESİ

Kalbimden bir parçadır, nakşedilmiş dokuna

Ruhum ezelden beri aşinadır kokuna

Kapalıydı gözlerim, yokluğunda ölüydüm

Bir âleme açılıp seni gördüm, dirildim

O mücella çehrende şah damarım atıyor

Yağmurundan, suyundan abıhayat akıyor

Yaşamak sanat olur, sende cereyan eder

Bütün âleme senin aşkını beyan eder

 

Gölgen, ölüye bile ilham veren bir sayfa

Yüzünün şevki bende binlerce lamba yakar

Pejmürde ve telaşlı yürürüm dört tarafa

Anne, baba, sevgili gamzelerinden akar

 

Tuttuğun gün elimi, su yürüdü dalıma

Diriliş sarhoşluğu ile şahlandı ruhum

Düştü sevda katından cemreler toprağıma

Her karış nazarınla vecd içinde şuurum                                  

Tiril tiril atlaslar öper kirpiklerini

Gözlerinin sükûtu sevda vaveylasıdır

Güzelliğin doldurur âşığın yüreğini

Yârin gülüşü sende Mecnun'un Leyla’sıdır

 

Mezarlar hayat bulur, gam yemezler gölgende

Şanlanır sende biten, yarım kalan dizeler

Kızlar ismini söyler hep köy türkülerinde

Özneler sen olunca unutulmaz cümleler

 

Hüzün esintileri kem gözlü zemheridir

Nice sevinci saklar hep yumuşak ellerin

Merhamettir bir adın, bir adın muhabbettir

Yılanı deliğinden çıkarır tatlı dilin

 

Yıldızlar senden alır sonsuzluk haberini

Kuşlar gönül tahtında halvetinle uçuşur

Gamlı, gamsız elinden içer hep iksirini

Mekân bir kâşanedir, zaman dervişanedir

Seni yaşayan gönül erer hilkat sırrına

Yedi iklim dört bucak görünür güzelliğin

Tükenmez esenliktir sende tüten o mana

Yedi düvele başkent, yedi göğe rahmetsin

 

Gurbet derdine düşen seni ansın memleket

Aşkın sırlı erleri sana yansın memleket

Yunus gibi çağlayan asumansın memleket

Benle gülüp ağlayan bir insansın memleket

Aşktan çatlayan dudak seni ister memleket

Gönlüm her an, her durak seni özler memleket

Cihan şahikasına sen şayansın memleket

Nerden baksam, ne desem, sen ayansın memleket