DOST HATIRINDA VEYSEL

Gönüllerde hasrettir, dillerde bir “ah”,

Ataya, anaya, yâre vefadır Veysel.

Kara toprağını sadık yâr bilir,

Uzun ince yollara revandır Veysel.

 

Sivas’tan bir sestir uzanan dünyaya,

Davet eyledi Türk’ü barışa, nizama,

Ana gibi ak dilini baba mirası bildi,

Sundu cevherini Türkçemin dünyaya.

 

Veysel ki insanlığa açılan kapı,

Anlayarak, hak vererek, bilerek oku.

Aman, neme lazım diyenlerin devrinde,

Zamana evrilen öğütleri gönlümde.

 

Par’eden bu devirde yalnız güzellik Veysel,

Gayrı derin deryalar mazide kaldı.

Nerede o pınar başında söylenen sözler?

Şiirim, şairim toprak özünde kaldı.

 

Gününe güneş, ömrüne bahar doğmadı,

Dünyaya sığmayan gönlün derindir.

Bize ancak sözlerinle avunmak düşer,

Unutulmayacak olan hatırda yerindir.

 

Kelamın bu hanın her derdine dokunmuş,

Kelimeler sende özen ile dokunmuş.

Şiirinle sazın keskin silahın olmuş.

Verdiğin savaş kime nasiptir Veysel?

 

Göçünün üzerinden geçti elli sene.

Gidişin hasret mi, vuslat mı kim bile?

Senden ayrı kalan Anadolu’mda bu dile,

Dizelerin, satırların mirastır Veysel.

 

Sinene sarmışsın bütün dertleri,

Âlemde sustu sanma Veysel’in dili.

Gözlerinin bizden öte gördüğü yeri,

Sen gibi kim anlar, kim bilir Veysel?

 

Sevdiğinin nemli kirpiklerini dert eylersin,

İnsanlığı yoldaş bilir, hor görmen dersin.

Seni, beni aynı der, kardeş bilirsin,

Hepimizin gözlerinde yarasın Veysel.

 

Dağlar sular ile çağlar, gönül söz ile

Mizana nasıl çıkarız biz bu yüz ile?

Hor gördük kardeşi, vardık menzile,

Diyecek, duyacakları tükettik Veysel.

 

Sevdiğini gözlerinde sakladın.

Çiçeğinde yaz olmayı bekledin.

Derdimi dereler almıyor, dedin.

Derdin ile hemhâl kim ola Veysel?

 

Sen gittin de sanma tek sazın kaldı,

Unutulmaz, çok sözün kaldı.

İki kapılı han gör kimlere kaldı,

Vur teline açılsın kapılar Veysel.

 

Veysel der sözüm yanlışsa kesin başımı,

Silin gözden yaşı, gönlün bulun eşini.

Sarıp sarmalayın içre yârin düşünü,

Sabırda selamet, kulun en asil huyu.

 

Gel gör bu şiiri kim okur, kim yazar?

Bu gaflet hâlimiz, özümüz bozar.

Kim etti, eyledi bu yurda nazar?

Veyseller var olsun, oluruz mazhar.

 

 

Ceyda Türkkaş - Isparta